Ik heb twee projecten gedaan in het Kunstblok. Snelschetsen in klei, waarin ik in twee uur een kleine buste maak. Maar daarnaast wilde ik al zo lang de verhalen van de mensen achter de schetsen vastleggen en een video maken. Dus in dit project heb ik besloten daarmee aan de slag te gaan en naast de snelschetsen ook te filmen. Toen ik daar wegging had ik 200 uur video, dat heb ik ingedikt en zo kort mogelijk gemaakt en dat is de kwaliteit ten goede gekomen. Het zijn uiteindelijk tien portretten geworden die ik in beeld breng. Letterlijk in klei, maar ook in video. Het is een documentaire geworden van 37 minuten. In de documentaire vertellen de ouderen persoonlijke verhalen, maar komt ook naar voren hoe het is om in een verzorgingstehuis te leven.

Ik had van te voren een heel helder plan wat ik ging doen. Ik moest alleen mijn strategie aanpassen. Het was december en niemand komt het huis uit als het koud is. Dus de kans dat ze mijn kant op zouden komen naar het Kunstblok was nihil en ik durfde de mensen ook niet zonder kennismakingsgesprekje meteen buiten het containertje in te lokken. Daarom ben ik mensen eerst persoonlijk gaan opzoeken om kennis te maken en een klein interviewtje te doen en vervolgens ben ik al snel gaan boetseren en filmen. De meeste mensen heb ik twee of drie keer gezien, sommigen ook nog vaker. Met twee bewoners heb ik ook echt een dagje opgetrokken, die hebben daardoor ook een wat grotere rol in de film.

Toch klinkt dit allemaal eenvoudiger dan het was. Ik vond het in het begin verschrikkelijk spannend daar in dat containertje toen ik me realiseerde dat ik zelf alle contacten moest gaan leggen. Daar zag ik erg tegen op. Maar toch leerde ik snel mijn weg te vinden en leer je het reilen en zeilen kennen van het huis. Sommige deuren gingen niet open en andere mochten niet dicht. Er zijn kamers waar de verpleging altijd direct naar binnen moet kunnen, die gaan nooit dicht. En sommigen hadden geen behoefte aan contact.
Wat ik ontzettend leuk vond om te merken is dat daar de versnelling in z’n één staat in plaats van in z’n vijf waar we meestal in zitten. Dat je echt moet terugschakelen daar. Ik denk dat het uiteindelijk heel gezond is - niet per se artistiek, maar voor ieder mens - dat je zelf jong blijft, als je contact houdt met andere generaties. Met jongere mensen, maar ook zeker met oudere mensen.

Pas veel later heb ik gemerkt hoe waardevol die zeven weken Kunstblok waren. Ik dacht iets aan de mensen te geven, maar ik denk dat ik zelf meer terug heb gekregen. Ik kan er de vinger niet op leggen, maar ik heb wel gemerkt dat ik in die periode heel gelukkig was. Misschien omdat ik zo lekker aan het werk was. Ik kon boetseren en had contact met die oudere generatie wat ik heel bijzonder vond. Ze hebben de tijd, ze willen graag praten. Daardoor hoeft het contact niet gehaast te zijn en dat is bij mij op een hele fijne manier naar binnen geslopen.
Ik merk dat ik heel veel heb teruggekregen door met een generatie te werken waar ik normaal geen contact mee heb. Er is toch echt iets onder mijn huid gaan zitten en dat doet goed. Vooral de verhalen die ik van de mensen kreeg, dat waren pareltjes van momenten. Een vrouw die altijd zit te breien. Toen ze veertien was brak de oorlog uit en smokkelde ze fotochips in haar breipennen. Ik ben zo blij dat ik dat allemaal heb gefilmd, zodat het bij mij blijft plakken en dat ik het kan delen. Het zijn echt dierbare mensen voor me geworden.